آیین سکوت بقلم : مهندس رستمی

به نام آرام دلها هیچکس نفهمید چطور صدایم تَرَک برداشت از فریادهایی که هیچوقت راه گلویم را پیدا نکردند . هیچکس ندید چطور آدم ، در خلوتِ خانه‌ی دلش ، مثل فانوسی در باد ، بی‌صدا ، رهسپارِ خاموشی میشود . نه از زخم تازه ، نه از حادثه‌ای سهمگین ، بلکه زیر بارِ هزار بند نازکِ نادیده ، بندهایی که از «حرف نزدن» بافته می‌شوند . گاهی آدم نمی‌میرد ، اما زندگی را ذره‌ذره از دست می‌دهد ، نه در جنگ ، نه زیر آوار، بلکه پشت میزِ کار، وسط یک گفت‌وگوی معمولی ، یا وقتِ چای

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها